Кроз рад са коришћеном, старом циглом ја истражујем идеју о несталности и нашем привременом постојању. У оквиру ових скулптуралних инсталација – цигла – као главна ликовна компонента – представља романтичну и осећајну димензију нечега што се иначе сматра за само обичан грађевински материјал. У личном смислу, цигле симболизују заштићеност, лични простор, дом детињства и осећај припадања одређеном месту. Оне су нераздвојиви део сећања и осећаја о протицању времена. Овим скулптуралним привременим творевинама ја покушавам да ре-конструишем та унутарња, лична осећања. На друштвеном нивоу, стара коришћена цигла нас подсећа на рањивост и пролазност људи и места – ствари које зовемо „дом”.
Моје творевине такође представљају утврђења, зидове, бедеме и границе које отелотворују ту територијалну људску карактеристику. Ова људска особина ствара потребу за затвореним просторима, линијама раздвајања и границама које, иако заштитни елементи, врло често означавају и наша ограничења и изворе конфликта. Овим радом са циглом такође правим осврт на нејасну границу између архитектуре и скулптуре – проучавајући архитектуралну скулптуралност или скулптуралност архитектуре. Моје инсталације су комбинација поларитета субјективно / осећајно – друштвено / физички структурално, топло – хладно, меко – оштро, мушко – женско итд. |
|